Avonturen in het openbaar vervoer
Op het moment dat je gaat studeren kom je er niet meer onderuit. Jouw geliefde stalen ros laat je achter op het station en je stapt over op de trein. De trein naar Amsterdam, iets wat ik de eerste paar keren nog zag als avontuur. Helaas werd de spanning al snel vervangen door irritatie. Over medereizigers, overstaptijden en koude stations. Zelfs nu ik in Amsterdam woon krijg ik er nog bijna dagelijks mee te maken. Daarom wijd ik deze blog aan dieptepunten (en een aantal hoogtepunten) van het openbaar vervoer.
De spits
Rond deze tijd van het jaar is het reizen vooral ongemakkelijk. Het is koud en het regent en dat resulteert in een verdubbeling van de mensen in het ov. Ook ik ben een van die extra mensen. Als je moet kiezen voor 20 minuten fietsen in de regen of droog met het ov, dan is de keuze snel gemaakt. De problemen beginnen echter al wanneer je de metro ziet aankomen. Beslagen ramen en heel veel mensen. De kans dat je niet in de metro past, is groot. De taferelen zijn bijna onmenselijk als de deuren opengaan. Mensen binnen wurmen zich met ellenbogen naar buiten. Door de beweging is er een kleine ruimte bij de deur ontstaan. Hier proberen de buitenstaanders tegelijkertijd te gaan staan. De machinist probeert de deur te sluiten en nadat alle voeten, handen en tassen ertussenuit zijn, lukt dat ook. De teleurstelling op de gezichten van de mensen die er niet meer bij passen raakt me elke keer weer.
De rit in de metro tussen alle anderen reizigers is een hel. Iedereen probeert zich ergens vast te houden. De mensen die geen grip kunnen vinden moeten zich overgeven aan de beweging van de metro. Omvallen kan je toch niet met al die mensen om je heen. De oplossing is om vooral te blijven lachen en je muziek extra hard te zetten. Hierdoor heb je geen last van de zuchtende en kreunende mensen. “Ja mevrouw, we hebben het allemaal zwaar. Ik ga er bij de volgende halte uit. Sorry dat ik in uw persoonlijke ruimte sta...” Als ik dan eindelijk kan uitstappen bij mijn halte, dan begint het weer opnieuw. De overstap op de tram is wederom allesbehalve plezierig.
Vervelende mensen
Je zou denken dat je alleen maar ongemakken ervaart als je reist in de spits. Maar niets is minder waar! Sommige individuelen lijken er alles aan te doen om jouw reis zo vervelend mogelijk te laten verlopen. Om te beginnen heb je altijd van die mensen die gewoon net even te zwaar zijn. Zij gaan gerust met al hun hebben en houden naast je zitten. Dat jullie benen elkaar aanraken lijkt hen niks te deren. Alle spullen worden een voor een uitgestald terwijl het monster ondertussen zijn jas uitdoet. Dit alles gaat dan ook niet subtiel. Dan heb je nog mensen die naast je gaan bellen. Maar dan op een volume alsof de afstand tussen hen daadwerkelijk overschreeuwt moet worden. Vergeet ook vooral niet de mensen die om 12 uur in de middag ongegeneerd een Big Mac menu naar binnen werken.
De highlights
Natuurlijk gebeuren er ook weleens leuke dingen op zo’n reis. Is het je ooit opgevallen dat oudere mensen superschattig kunnen zijn. Ik zag laatst een opa met witte Nike Air Max, dat wil je toch?! Ook stond ik op de tram te wachten nadat het had gesneeuwd. Voor het hokje lag een enorme plas. Elke keer dat er een taxi of bus langs kwam rijden draaiden we ons met z’n alle om en schreeuwden we in de hoop om niet nat te worden. Of dat euforische gevoel wanneer de tram, bus of metro meteen aan komt rijden. Grappige chauffeurs die niet van de microfoon af kunnen blijven en toeristen die vergeten om op het openknopje te drukken.
Zoals ik al zei: je kan er niet omheen. Uiteindelijk hebben we het openbaar vervoer allemaal nodig. Probeer het daarom maar gewoon te accepteren. 99% van de tijd is het onuitstaanbaar maar soms, heel soms, kan het ook best leuk zijn.
