Bijzondere mensen in de Amsterdamse straten

Ik woon ondertussen al weer ruim tien maanden in Amsterdam. Al snel begon mij iets op te vallen... In Amsterdam lopen nogal wat vreemde mensen rond. En nee, dan bedoel ik niet alleen toeristen of mensen met blauw haar. Ik heb het over bijzondere mensen die je zal herinneren. Vandaag een klein overzichtje van mijn recente aanvaringen.

Daklozen

Ik ben weer eens veel te laat vertrokken om op tijd op m’n werk aan te komen. Ik heb op dit moment maar een doel en dat is heel hard fietsen. Enkele meters verder zie ik een vrouw op het fietspad staan. Wanneer ze mij ziet, stapt ze opzij. Terwijl ik als Max Verstappen voorbij race roept ze om mijn hulp. Lief als ik ben ga ik vol op de remmen. Ik ben haar enige hoop, zegt ze. Na een langdurig verhaal blijkt dat mevrouw geld nodig heeft voor onderdak. Helaas heb ik alleen een pinpas bij me, duh we leven in 2018 mensen. Aangekomen op m’n werk vol ik mij een slecht mens en laat ik me uit bij m’n collega. Zij begint te lachen. Deze vrouw blijkt dus een bekende buurtgekkie te zijn die allang al onderdak heeft. Eenmaal thuisgekomen vertel ik het verhaal nogmaals. Ook mijn huisgenoten zijn met haar bekend. Deze mevrouw loopt dus blijkbaar de hele dag rondjes. Met een verzonnen verhaal over dakloos zijn. Je zal er maar zin in hebben…

Rasta op de fiets

Ik liep recent op de Damrak. Is een grote fout, moet je nooit doen. Het is daar namelijk veel te druk. Anyway, daar stond ik dan. Ik was al tien minuten bezig met een poging tot oversteken. Tot het moment dat er een man langsfietst met een kind achterop en een volle bos met grijze rasta haren. Nederland meets Ethiopie, een heerlijke mix van culturen. Zijn manen bleven niet onopgemerkt. Een man aan de overkant schreeuwde hem toe: ‘RASTAHHH’. Waar ik verwachte dat dit tot een confrontatie zou komen, gebeurde er iets anders. De man op de fiets lachte breeduit en antwoordde: ‘JAAAHH MAN’. Stel je deze situatie eens voor met een man op een fiets inclusief kinderzitje, inclusief kind. Dat is toch top als dat je vader is? Nouja, misschien had je erbij moeten zijn.

Zingen in het openbaar

Ander verhaal. Ik fietste een tijdje geleden naar de VU. Vlak voordat ik daar ben moet ik altijd wachten bij een stoplicht dat nooit meteen op groen staat. Ik minderde vaart om de afslag te kunnen nemen en zag een vrouw op de stoep staan. Zij stond daar volledig gedesoriënteerd voor zich uit te staren. Niet bij de oversteekplaats maar op een paar meter daarvoor, heel random allemaal. Toen ik dichterbij kwam hoorde ik dat ze aan het zingen was. Nouja, enkele toonhoogtes aanslaan, want woorden leken te ontbreken. Wachtende op het stoplicht bleef ik gefascineerd kijken (en luisteren). Anderen wachtenden staarden met mij mee maar mevrouw ging ongestoord verder. Dit op een volume dat mijn muziek overstemde. Volledig zonder besef van haar omstanders bleef ze de muziek uit haar oortjes nabootsen. Ik ga er maar vanuit dat het muziek was, maar misschien waren het wel walvisgeluiden. Ik zal het nooit weten maar ik werd er toen wel heel vrolijk van.

Het blijft lastig om situaties te beschrijven. Ik zei het al: je had erbij moeten zijn. Het is in ieder geval een leuke schets van verschillende soorten mensen. Mensen die je zult onthouden, of die enkel zorgen voor een lach op je gezicht. En dit soort mensen vind je het meeste in ons geliefde Amsterdam.