Bikram(p) Yoga
Ze (mijn huisgenootje, E.) was moe, ze had stress, tentamens en duizend beleidsplannen die in groepjes bij elkaar tot een waardig einde moesten worden gebracht. Dacht daarom aan yoga, zen; rust. In je kop, in je lijf, in je hele bloody alles.
E. laat een foto zien van zwetende starters in bikini. “Ja, ik schrok ook even,” zegt ze, terwijl ik een gezicht trek, “maar het is wel goed voor je.” Uhu. Ik kijk naar het plaatje op haar mobiele telefoon waar de cursisten je vrolijk de hel in lachen. “Ik koop de tickets wel.” Of ze het zeker weet.
Ze weet het zeker.
De yogajuf
Maandagavond fiets ik na mijn werk naar een klein gebouwtje achter de Nieuwe Gracht. Ietwat verdwaald strijk ik neer op een lege parkeerplaats. Verlichting blijkt geen prioriteit, die zit namelijk gewoon in jezelf (duhuh). E. doemt op uit de duisternis (daar is ze erg goed in). “Zullen we gaan?” vraagt ze. Het liefst keer ik rechtsom naar ons paleis aan de andere kant van de stad, maar toch knik ik om die bijster bijzondere les met hart en ziel bij te wonen.
Ik ga zitten en kijk naar mijn lange witte benen in een knaloranje sportbroekje. Bikram yoga. Dat betekent: ploeterend zennen in veertig graden – maar dan alles in je eigen tempo. “Allright class, here we go.” Onze yogajuf maakt een weergaloze intrede. Haar haar: knalrood, haar bril: ontbreekt, maar dat had zomaar een gouden jaren-80-exemplaar kunnen zijn, haar outfit, god, en haar outfit: een badpak in panterprint. Ineens werd dit min of meer verplichte uitstapje opgetild naar een waanzinnig avontuur. We rijzen onze armen naar het plafond en ademen diep in.
Bikram(p) yoga
Die oefeningen lukken aardig. Vooral de flamingo en de bolle hond weet ik netjes op te roepen, maar als er wordt gevraagd of ik een sit-up wil doen in tofustijl, sla ik stijl achterover. Het gros van mijn medekandidaten (en, jawel, zelfs E.) liften hun lijven de hemel in. Om niet achter te blijven in een plas medelijden die zich te midden van het lokaal over de zoute vloer heeft verspreid, pak ik mijn been vast en trek mijzelf rechtop. Fuck. Kramp. In mijn voet. #hoedan. Auwend kom ik overeind. Maar ik mag niet mompelend m’n leed verkondigen, want pijn bestaat niet.
Food for thought
De les is bijna afgelopen. Vlak voordat we ge-namesteet worden, moeten we nog even hijgen als uitgehongerde honden die misschien wel zeventien marathons hebben afgelegd om de kern van hun zoektocht te zien slagen: voor voedsel. Food for thought. Yoga draait helemaal niet om ingewikkelde poses, je leeft gewoon even buiten de tijd voor spek en bonen. “En dat is waar ik naar op zoek was,” aldus m’n huisgenootje, terwijl ze plaatsneemt op een zwevend tapijtje en wegwaait naar dromenland.
