Eline's avonturen (deel 1)
Heb jij een tussenjaar (ook wel een breekjaar genoemd)? Dan is de volgende vraag: wat nu? Het is tijd voor een nieuwe stap, een nieuwe uitdaging. Want kies je voor een verre reis of ga je een jaar werken? Of ga je net als Eline deze twee combineren en vrijwilligerswerk doen in een ver land? Lees dan verder voor al Eline’s avonturen.
Je bent klaar met studeren (of er klaar mee) en wilt graag iets van de wereld zien. Jup, dan ga je op reis. Iets meer van de wereld zien dan te windmolens en tulpenvelden die Nederland te bieden heeft. Precies die gedachten, die had ik ook en brachten me naar waar ik nu bivakkeer: Sri Lanka. En geloof me, dat was een aardige cultuurshock.
Chaos chaos chaos
De klap van de warmte had ik nog nauwelijks verwerkt of het verkeer vloog me om de oren. Al toeterend scheuren ze elkaar aan alle kanten voorbij. Wandelaars, tuktuks, fietsers, bussen en auto's proberen allemaal hun stukje weg op te eisen. Om nog maar te zwijgen over de zwerfhonden en koeien die op de gekste plekken opduiken. Tip van de dag, vertrouw de chauffeur, die is niets anders gewend. Stuur alleen geen filmpjes naar je moeder. Die denkt waarschijnlijk dat je nooit meer levend thuis komt.
Van een andere planeet
Totaal afhankelijk van de plek waar je naar toe gaat, maar op de plek waar ik nu verblijf ben ik een hele bezienswaardigheid. Blanke huid, blonde haren en blauwe ogen, niet bepaald het uiterlijk van de doorsnee Sri Lankaan. Met name de mannen fluiten, begroeten of zwaaien maar al te graag naar je. Maar als je daar niet te veel aandacht aan besteed, zie je dat het vooral ontzettend vriendelijke mensen zijn. Probeer je aan te passen aan de lokale bevolking, hier worden crop tops en mini rokjes niet bepaald gewaardeerd. Met een sahri daarentegen pas je helemaal in het straatbeeld, al is een lange rok natuurlijk ook prima.
Do you speak English?
Dat is zo ongeveer de vraag die je 90x per dag gaat stellen. De Sinhala letters lijken meer een kleurplaat en verder kan ik er tot op heden weinig van maken. Al kan ik wel al tot drie tellen, je moet ergens beginnen. Lang leve Engels, want dat spreken ze bijna overal. Dat plaatselijke accentje, daar moet je gewoon even aan wennen, maar alles went! En anders zeg je net zolang 'sorry?' tot je het wel verstaat.
Kortom: met een beetje inspanningen en wat kleine aanpassingen voel je je binnen no time thuis. Zo niet, dan kun je altijd nog de toerist uithangen en een camera om je nek hangen en sokken in sandalen dragen. Niemand die je dan iets kwalijk neemt.
