Review: opleiding Journalistiek

Regelmatig komt het studentenleven in de media. Zuipende jongeren die de stad terroriseren, vieze studentenhuizen vol met ongedierte en het skippen van colleges. De meeste mensen weten echter niet dat het gros van de studenten gewoon naar colleges gaat, boordevol met ambities zit en bovendien maatschappelijk betrokken is. In dit blog vertel ik jullie meer over de theoretische kant van mijn studentenleven: namelijk mijn opleiding Journalistiek.

Opleiding Journalistiek

Schrijven, televisie maken of de radio inspreken. Bij de studie journalistiek kan het allemaal. De eerste twee jaar zijn vooral een introductie ter voorbereiding op het echte leven als journalist. En dan met name als freelancejournalist. Daarna ga je stagelopen, freelance-uren maken en word je alvast voorbereid op de harde toekomst om voor zo min mogelijk geld stukjes te schrijven. Dat maakt het beroep eigenlijk des te mooier. De mensen die voor dit vak kiezen, weten per definitie dat het geen pot vet wordt waar ze (later) van zullen leven. De meesten kiezen dan ook heel bewust voor dit vak en dat zorgt voor een groep van hele enthousiaste studentenmensen. Het is een zeer brede studie, omdat als journalist van je verwacht wordt dat je van alle werelden een beetje thuis bent. Als nadeel is dan wel dat je nergens heel diep op ingaat, maar daar heb je dan weer een master voor. Ook zit je maar twee jaar in een klas en daarna mag je je eigen route uitstippelen. Iedereen volgt zijn eigen weg. Zo creëert de school geen eenheidsworsten, maar biedt het genoeg mogelijkheden tot persoonlijke ontplooiing.

Waarom deze opleiding?

Zelf heb ik voor de studie journalistiek gekozen puur uit gevoel. Tot mijn tiende wilde ik altijd tuinman worden, totdat ik me besefte dat het als vrouw moeilijk is om tuinman te worden. Het volgende besefmomentje volgde niet veel later: want mijn vingers zijn hartstikke wit, soms een beetje rood door de kou, maar in ieder geval alles behalve groen. Sindsdien heb ik mijn wens om tuinvrouw te worden maar in de tuin begraven en richtte ik mijn pijlen – of beter gezegd pennen – op schrijven. Zonder ook maar één open dag te bezoeken heb ik me ingeschreven bij de Hogeschool Utrecht, met succes de selectiedag doorlopen en nu zit ik alweer in het vierde jaar van mijn studie Journalistiek. Ook ik doe er iets langer over dan gemiddeld, maar of je nou vijftig jaar of achtenveertig jaar werkt maakt uiteindelijk ook niets meer uit.