Vandaag is rood. Of toch niet?

Afgelopen maanden stond ik in het rood. Het waren een aantal stresvolle maanden. Geld en ik hebben een haat-liefde relatie. Ik houd er zielsveel van als het binnenkomt, maar smijt het naar elke winkel of kassa van elke horecatent. Wat dat betreft ben ik waarschijnlijk echt niet de enige. Zo’n beetje iedereen die ik ken heeft het wel, maar de afgelopen maanden waren nog erger dan normaal. Ik wist heus wel dat ik een beetje een koopverslaving had. Dat had ik her en der wel eens gehoord van vrienden. “Je koopt te veel Lisette.” Maar sinds ik op mezelf woonde, realiseerde ik het me wel wat meer. Maar toen ik eenmaal in het rood kon, kwam die realisatie aan als een malle.

Augustus

Een warme zomerdag. Je hebt even twee weken vrij genomen tussen baantjes door en geniet van het zonnetje op het strand met wat vrienden en een drankje erbij. Je trekt het dagje strand uit tot de avond en besluit ook nog eens een veel te dure burger te eten die je ergens anders (en zeker bij de Mac) kan krijgen voor de helft. Je bespreekt het volgende festival al met iedereen en met je vriendinnen alleen: “wat ga jij aantrekken?” Ja fuck. Ik heb niks leuks meer. Dat wordt wat nieuws kopen. Maar ha! Je hebt geen geld meer. Ergens vanachter uit je hoofd kruipt een stemmetje. “Je kan ook voor even het rood in.....” In mijn hoofd begon er al een hevige tweestrijd of ik het wel of niet zou doen. Uiteindelijk werd de knoop doorgehakt en had ik het aangezet. Extra 500 euro erbij.

September

Maar hoe snel ik die er wel niet doorheen had gejaagd, was beschamend. Ergens op de website had ik gelezen dat ik zelfs nog kon verhogen tot een limiet van 1000. Ik was zelfs genoodzaakt om dat te doen. Deze domme eikel had namelijk te laat haar nieuwe studenten-ov aan te vragen. De eerste paar weken was alleen maar betalen voor het heen en weer reizen naar Utrecht. Op een geven moment kon ik zelfs überhaupt niet meer school. Mijn bankrekening said no. Dus daar zat ik dan. Op mezelf. Zonder eten en met een hoopje stress, omdat ik binnen twee maanden 1000 euro erdoorheen had gejaagd. Zo af en toe kreeg ik dan wel zwart uitbetaald, maar om elke keer dat kleine beetje op mijn bankrekening te storten zorgde er alleen maar voor dat er ook kosten vanaf zouden worden gehaald door ING. Hoewel ik mezelf meer in de vingers heb gesneden.
Na de eerste storting van DUO was ik blij. Er stond een 0 op mijn rekening. Als de wiederweer logde ik in op MijnING en zette ik dat stomme limiet weer naar 500.

Vervolgens kwam ik weer bijna op de -500 en zo ging het op en neer voor de volgende paar maanden. Rood is de nieuwe kleur in alle winkels en als ik dan met op shoppingtour was met vrienden zong ik Marco Borsato door de hele winkel met alle kledingstukken naast mijn hoofd. Grappig genoeg was ik werkelijk ook op zoek naar een rode trui. Zeer toepasselijk voor de hele situatie, want zelfspot was zo’n beetje het enige wat me erdoorheen trok.

Fastforward naar December

December was rond de 22e - toen kerstman DUO wat eerder langskwam dan gedacht - een goeie maand. Alles was betaald. Ik was weer even uit de min en daar ging het. Op weer naar beneden. Weet je wel dat gevoel als je in een achtbaan keihard naar beneden gaat? Ik denk dat het daar op leek. Alleen word ik zelf nooit echt misselijk van zo’n rit, maar deze moneycoaster was een regelrechte hel. Valhalla was geweest en een aardige hoop kleren hingen nieuw in mijn kast. Ik had 600 euro in een week erdoorheen gejaagd. Het besef rolde binnen dat met mijn ouderlijke bijdrage, DUO en werken ik een volwaardig inkomen had van 1500 eurootjes per maand. De vaste uitgaven? 500 euro. In de tussentijd ben ik namelijk weer teruggekeerd naar het thuisfront van m’n vader en heb ik mijn avontuur om op mezelf te wonen in het centrum van Den Haag achterwege gelaten. Dit was de klap. Dit was mijn realisationmoment dat ik echt te veel uitgaf aan SHIT.

Januari

Het besef was zeer aanwezig in deze maand, maar een dronken gedachte is niet altijd je beste vriend. Zeker niet als die je limiet weer wilt aanzetten tot -1000.
Daar ging het. Er stond weer -600 op mijn vertrouwde rekening. Alle bellen waren al bezig met rinkelen in mijn hoofd en mijn arme kleine hart ging tekeer. Ik weet niet of mijn lichaam doet aan een te hoge bloeddruk, maar zo voelde het wel.

(In theorie zou dat best kunnen, want ik ben een gezellige vaste klant van Malboro, Coffeecompany en ik denk dat alle bedrijven die zoutvaatjes verkopen ook wel een aardige verdienst aan mij en mijn familie maken. Het zou kunnen. Misschien over een aantal jaar. Laten we het daarop houden.)

Maar oké. Die rekening. Hart in m’n keel. Tot de ochtend van 24 januari. DUO was weer langsgeweest en mijn lieftallige vader ook. Er stond genoeg op mijn rekening om te kunnen zeggen: “Oké, nu is het genoeg. Ik zet het uit.” Een telefoontje naar het nummer van ING, 10 minuten wachttijd en een aardige medewerker was er voor nodig om al deze drama stop te zetten. Het was een opluchting. Ik ben zo blij dat deze moneycoaster nu eindelijk voorbij is. Mochten mensen nog tips voor mij hebben om beter om te gaan met geld, stuur ze vooral door. Ik neem op dit moment alles wel aan ;).